« خلیج فارس »

« خلیج فارس »

صبح است

جفت برندگان عاشق

بر خیزابی از امواج و مرجان نُک می زنند

ساحل خسته

کف بر دهان ایستاده است

مرغان ماهی خوار با دورانی از فریادهای حرص آور

ساحل را به ستوه آورده اند

******

خلیج

با دستانی رها در آغوش آفتاب ایستاده است

و جفت پرندگان عاشق

که در گودی چشمانش آفتاب را تخم گذارده اند

خلیج

قامت کشیده در صبح

تیغ را به پیشانی می خواند

خلیج

خیزاب های خسته را پس می زند

لنگرگاه را سلام می گوید

کلاه بر می دارد به تعظیم صبح

به تعظیم این همه کلمات رها بر لبان موج

خلیج زمزمه نامش را

از زبان خیزاب های

از گلوی جاشوان منتظر بر عرشه

از بادهای رها در آغوش صبح

گوش سپرده است

******

نام های وارونه در سکوت مرداب

هذیان تند آتشفشان است

گره از ابروان بگشا

صبح است

جفت پرندگان عاشق

نام زیبایت را به جستجویند...به زمزمه اند

صبح است.

یداله شهرجو – 4/2/92 - میناب

(پایان)

یه آدمایی هستن که

  یه آدمایی هستن که

هروقت ازشون بپرسی چطوری؟ میگن خوبم..

وقتی میبینن یه گنجشک داره رو زمین دنبال غذا میگرده, راهشون رو کج میکنن از یه طرف دیگه میرن که اون نپره...

اگه یخ ام بزنن , بازم باهات دست میدن ، حتی اگه سرما هم خورده باشی ...

همونایی که تا حالا رو صندلی اتوبوس ننشستند

اونایی رو میگم که وقتی میدونن تو احتیاج داری " وام " خودشون رو که بعد از مدتها گرفتن به تو میدن ...

همونایی که تو یه خونه سی متری زندگی می کنند اما دلشون ....

آره اونایی که وقتی دعا میکنن انگار خودشون مشکل ندارن

اونایی که اول دعاشون از دیگران میگن تا آخر دعاشون

اونایی که با دلار و سکه و قیمت طلا کار ندارن

اونایی که برا افطار حتما زولبیا بامیه میگیرن .....

خدا میداند

 حاجتی در دل بیتابم  داشتم...

به دل گفتم : لیاقت برآورده شدن خواسته ات را نداری وگرنه از

تو حرکت و از خدا برکت و خدا  هم برایت برآورده اش میکرد.

دل گفت : مگر آنچه را که تا بحال  خدا به تو داده است  لیاقتش را

داشته ای ! و مگر او تا بحال در بذل نعمت هاش به لیاقت تو نگاه

می کرده است ؟!

 .... و قسم می خورم که راست می گفت .

شاید چیزی را ناخوش بدارید و در آن خیر شما باشد و شاید

چیزی را دوست داشته باشید و به رایتان ناپسند افتد. خدا میداند

و شما نمیدانید.

                                                       ( بقره، ۲۱۶٫)

دوست

به خیلی ها میگیم “ دوست ” …

به هرکسی که بتوونیم باهاش بیشتر از یه سلام و یه حال و احوالپرسی ساده حرف بزنیم .

خیلی از این “دوست”ها ، دوست نیستن.

همکارن ، همکلاسین ، فامیل دورن ، همسایه ن ، یه آشنان

”دوست”  اونیه که باهاش رازهای مشترک داری.

اونیه که وقتی دلت گرفت اول از همه شمارهء اونو میگیری.

اونیه که برای قدم زدن انتخابش میکنی .

اونیه که جلوش لازم نیست به چیزی تظاهر کنی .

که اگه دلت گرفت بهش میگی “ دلم گریه میخواد ! ”

اونیه که دستت رو میگیره و میگه  “ میفهمم ” .

که نمیخواد براش توضیح واضح بدی .

اونیه که سر زده خراب میشی سرش.

نمیگی شاید آمادگی نداشته باشه.

چون مهم نیست.

نه برای اون نه برای تو .

حتی اگر خونه ش خیلی کثیف باشه.

یا سرش خیلی شلوغ باشه.

چون همیشه برای تو وقت داره.

دوست اونیه که همیشه برات گزینهء اوله.

اونیه که بهت سرکوفت نمیزنه.

تحقیرت نمیکنه. بهت نمیخنده…

بقیه یا همکارن، یا همکلاسین، یا فامیل دورن، یا همسایه، یا یه آشنان

همهء اینا رو گفتم که بگم آدما عوض میشن

اما معیار دوستی عوض نمیشه.

برای همین یکی که تا دیروز برات “دوست” بود میشه یه خاطره یا یه همکلاسی قدیمی…

بعد اونی که سالها همکلاسی قدیمیت بود برات میشه “دوست "

شروع هر کاری با نام خداست

بچه که بودیم یادمون دادن که شروع هر کاری با نام خداست و فقط این اسمه که گره های کور زندگی مونو باز می کنه.

بزرگ که شدیم یادمون رفت ، که آنقدر پیچ خوردیم تو گره های زندگی که کور شدیمو نمی بینیم کسی رو که فقط اسمش کافیه تا هر در بسته ای باز بشه .

بچه که بودیم یادمون دادن رسم خط و پاره خط و اینکه یه خط از کجا شروع می شه و به کجا ختم.

بزرگ که شدیم یادمون رفت خط هایی که رو صورتمون رسم شد، ردپای کدوم درد به جا مونده رو قلبمون بوده و از کجا شروع شد و اصلا به کجا ختم؟

بچه که بودیم یادمون دادن چطور مدادرنگی هامونو به بغل دستی مون که یادش رفته بیاره یا اصلا نداشته که بیاره، شریک شیم تا نقاشیش بی رنگ نمونه.

بزرگ که شدیم یادمون رفت سفره ی خالیه همسایه مونو، و هیچ تلاشی برای شریک شدن تو رنگی شدنش نکردیم.

بچه که بودیم یادمون دادن برای کمک به بابای مدرسه، هفته ای یه بار خودمون آشغالای حیاطو جمع کنیم.

بزرگ که شدیم یادمون رفت به رفتگری که تو چله ی زمستون آشغالای کوچه رو جارو می زنه ،حتی سلام بدیم.

بچه که بودیم یادمون دادن که وقتی تو بازی یکی خورد زمین، چطور دستشو بگیریم و کمکش کنیم تا دوباره بایسته.

بزرگ که شدیم یادمون رفت بزرگترین صحنه ی زندگی، دنیاست و ما کمک به ایستادن کسی که نکردیم هیچ، باعث زمین خوردن خیلی ها شدیم.

بچه که بودیم یادمون دادن به بزرگترامون احترام بذاریم و با تمام وجود به عزیزانمون محبت داشته باشیم.

بزرگ که شدیم یادمون رفت بزرگتر - کوچکتری و حرمت و ، حتی خجالت کشیدیم بهشون بگیم"دوستت دارم"

بچه که بودیم یادمون دادن...

ای کاش بچه که بودیم یادمون می دادن چطور وقتی بزرگ که شدیم یادمون نره همه ی اون چیزهایی رو که:... بچه که بودیم یادمون دادن